Het Nut bezoekt André Rieu op Vrijdag 13 juli 2018

Dit keer nog vroeger dan normaal, want iedereen was al om kwart voor zeven aanwezig om een goed plekje in de om zeven uur vertrekkende bus te kunnen bemachtigen. Het werd allemaal een kwartiertje later omdat Jan jr. met de bus van zijn vader wat vertraging had opgelopen, maar wie maalt daar nu om bij het begin van zo’n leuk uitje! Toch?

De fa. ZDS heeft zo z’n vaste adresjes, zo belandden wij dus bij het ons reeds bekende etablissement in Gameren, nabij Zaltbommel, waar de gebakjes reeds klaar stonden en al snel de erbij behorende leegstaande kopjes gevuld werden en na het tweede kopje spoedden wij ons alweer naar de gereed staande bus om richting Limburg te gaan. Nu moet u bij het woord ‘spoedden’ niet de indruk krijgen dat dit allemaal hals over kop gebeurt, want onze gemiddelde leeftijd staat dit sowieso al niet toe en de gemoedelijke en plezierige stemming maakt dat niemand zich écht haast.
De eerste bestemming was Landgraaf, wat de meesten van ons wel zullen kennen van het beroemde jaarlijkse ‘PinkPop-festival’, maar wij, leden van ‘t Nut in Enkhuizen, werden geconfronteerd met Mondo Verde, een groot en mooi park wat volledig gebruik maakt van de toch al aanwezig mooie Limburgse natuur en van alles biedt voor groot en klein. Het is opgedeeld in thema’s van oudheid, geschiedenis, flora, fauna en plezier voor jong en oud met eraan gekoppelde namen van landen om het gemakkelijker terug te kunnen vinden op een (voor € 2,- te kopen) parkplan.
Er zijn ook diverse verspreid liggende eetgelegenheden met erbij behorende terrasjes, waar eten en drank, zoals koffie, thee, melk, limonades en slush-ijs onbeperkt allemaal in de entreeprijs zijn inbegrepen. Alleen duurdere zaken, zoals wijn, bier, frisdranken en andere ijssoorten moet men apart afrekenen, hetgeen uiteraard wel te begrijpen is. Men kan zich dus een hele dag vermaken zonder verdere kosten dan alleen de entreeprijs, wat voor gezinnen met kinderen best een uitkomst zou kunnen zijn.
Hier splitste ons gezelschap zich op in zichzelf vormende groepjes en hebben we ons een aantal uurtjes uitstekend kunnen vermaken en her en der verspreid onze lunch gebruikt, zoals op het terras van het Alhambra (Spanje), de Oostenrijkse Alpenhut en op het terras van de Italiaans Toscaanse Villa, wat soms ook als wettelijke trouwlocatie dienst doet! Met ons gezellige gezelschap hebben we het afgesloten met een bezoek aan de Tropenkas met jungle (Brazilië) en buiten gekomen bemerkte ik al spoedig dat iedereen zich tijdens de ons gegunde tijd in het park meer dan uitstekend vermaakt had en uiterst tevreden stapten we weer in de bus richting Valkenburg.
Het is dus beslist een aanrader om, mocht je ooit in de regio vertoeven, eens een bezoek aan Mondo Verde te brengen !!  Jammer dat het voor ons, Enkhuzers, zo ver is voor een dagje uit.

Nu zijn er twee zaken waar ik bij deze even aandacht aan wil schenken om het er daarna niet meer over te hebben.  Ten eerste:  het weer !! Dit verdient inderdaad twee uitroeptekens, want wat een geweldig mooi weer hebben we al die dagen gehad. Mijn meegebrachte bodywarmer heb ik niet één keer nodig gehad en soms was het weer zelfs iets te veel van het goede, maar mij zult u daarover niet horen! ’s Morgens, ’s middags en ’s avonds hebben we hier volop van genoten.   

Ten tweede: het hotel ! Dit ene uitroepteken verdient het ook nog net wel, omdat het een bijzondere ervaring was. Een Turkse familie, die dit aloude hotel uitbaat heeft gedacht door er nieuwbouw aan te koppelen dubbele verdiensten te kunnen genereren. De waterleiding van het oude en nieuwe gebouw heeft men na voltooiing kennelijk zonder meer aan elkaar gekoppeld hetgeen resulteert in het feit, dat als beide delen goed bezet zijn, er nagenoeg geen water meer uit de leidingen komt!
Een Deens gezelschap met bus, ook voor André Rieu gekomen, completeerde het hotel en het resultaat laat zich dus raden. Flesjes meegebracht water moesten aangewend worden om de tanden te kunnen poetsen!  Alle ongemak was wel nauw verbonden met het tijdstip waarop je van deze voorziening gebruik maakte, want ondergetekende heeft door vroeg op te staan en laat naar bed te gaan hier niet zoveel last van gehad, dus kan een minder gezonde levensstijl soms toch ook zo z’n voordeel hebben! 😊  De kamers varieerden van uiterst klein tot heel ruim, alhoewel je het dan wel met z’n vieren moest delen, zoals voorzitter Ton met z’n Jeanny het moest delen met Ad en Thea Veltman. Deze hebben dit ongemak aanvaard omdat er geen andere mogelijkheid meer was en…   om andere leden van het Nut hiervoor te sparen. Heel sportief dus en bedankt namens alle overige leden, lieve mensen! Wij, Riny en ik, dachten dat wij het kleinste kamertje hadden, maar toen wij bemerkten dat Aad en Leny Dingjan onze buren waren en zij hun kamer toonden, bemerk je dat het toch altijd nóg minder kan. Er was bij hen zelfs geen plaats meer voor een kledingkast!
De badkamer was trouwens wel weer multifunctioneel omdat je al zittend op de wc je tegelijkertijd boven de wastafel je tanden kon poetsen.
Om al dit soort leed te compenseren probeerde men d.m.v. behulpzaamheid, vriendelijkheid en de keuken onze ongemakken te doen vergeten en ik heb die dagen dan ook prima ontbeten, gedineerd en geslapen.
Voor ons gold uiteindelijk dan ook: Niets, maar dan ook niets kan ons doel, een bezoek aan een concert van André Rieu op het Vrijthof in de weg staan! En zo geschiedde……..

Het hotel lag overigens net nog in Broekhem een soort Wassenaar van Valkenburg gezien de vele villa’s langs de weg en tegenover ons hotel. Overigens liep je in minder dan 10 minuten naar het gezellige centrum van Valkenburg. Nadat we onze spullen in onze kamer hadden geborgen en een toen nog mogelijk verfrissende douche en een daarop volgend goed verzorgd diner zijn we met onze vrienden, de Weijens, naar het befaamde centrum getogen en hebben de avond daar al flanerend en terras zittend doorgebracht en geproefd van het overheerlijke blonde Gerardus abdijbier.
Teruggekomen bij het hotel bleek er nog een klein groepje van ons gezellig op het terras te zitten en terwijl Henk en Joke hun mandje opzochten hebben wij met hen nog een slaapmutsje genomen.
’s Morgens maakte ik m’n ochtendwandeling naar het centrum en ontmoette al snel de reeds op haar terugweg zijnde Corry Reijven die er al een bezoek gebracht had om herinneringen op te halen van de tijden dat zij daar met haar Herman meerdere malen vertoefd heeft. Niet alleen Corry, maar wij ook missen Herman nog steeds maar wij zijn trots op de manier waarop zij, met ons en soms met steun van ons, verder gaat.

Die dag hadden we vrij vertier tot 5 uur ’s middags en zijn we met een klein, maar o zo gezellig gezelschap naar Valkenburg gegaan en eerst op een overdekt terras neergestreken om ons te goed te doen aan een overheerlijk stuk Limburgse vlaai met een geurend kopje echte koffie, e.d..
Na wat rondgewandeld te hebben en bovenaan de ruïnes gearriveerd zijnde, hebben onze dames de daar aanwezige en aldoor langslopende toeristen getrakteerd op zang en dans van het tijdelijke Enhhuizer Dameskoor, hetgeen door ons mannen en zeker ook die toeristen zeer op prijs werd gesteld. “Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent. Ben je voor het eerst hier of ……….. ! Hilariteit alom!
Die middag hebben we een deal gesloten met de dames dat zij met elkaar zouden gaan shoppen en wij mannen ons zouden opofferen door hen daarbij niet lastig te vallen en braaf op hen te zullen wachten, maar dan wel gezeten op een terras…………… natuurlijk!
Tenslotte zijn we toch ook de jongsten niet meer!
‘Een man een man een woord een woord’ en na een gezellig terras gevonden te hebben en ons volledig aan ons woord gehouden te hebben vonden de dames ons na een uurtje of zo weer terug en nestelden zich als apart groepje even verderop op hetzelfde terras en hebben we porties bitterballen uitdelend en op afstand op elkaar proostend dit dagdeel vrolijk afgesloten.
Terug naar het hotel, als er genoeg water was even een douche of anders maar wat meer eau de toilette en om kwart over vijf aan het dinerbuffet. Gezien de reeds eerde geconsumeerde bitterballen (en biertjes) liet ik het maar bij een gebakken vis met wat bami en tevreden stapten we tegen 6 uur in de bus om ons hoofddoel van de reis, André Rieu, te bereiken.
In Maastricht aangekomen en gezien de nog resterende tijd tot aanvang van het hoogtepunt bleek er nog voldoende ruimte om ons geestelijk voor te bereiden, hetgeen ons gezelschap altijd het liefst in alle rust op een druk terras doet en dat is in Maastricht gelukkig nooit een probleem!
Na enige tijd schaarden we ons, met enige tegenzin, dan toch maar in de gestaag drukker wordende stroom van bezoekers, die met taxi’s, grote en kleine bussen aldoor aangevoerd werden. Alle nationaliteiten door elkaar. Zelfs mensen uit Zuid-Afrika herkenden we aan hun grappige manier van het spreken van onze oeroude Nederlandse taal.

Op het Vrijthof aangekomen bleek ons vak, C2, het achterste vak te zijn waarvan wij weer de laatste paar rijen bezetten. Bij aanvang van het concert bemerkte ik dat het Vrijthof toch wel erg groot was, want toen ik mijn duim en wijsvinger zo’n 3 cm van elkaar afhield, paste André er precies tussen en leek het net een poppentheater in Madurodam. De grote schermen ernaast geven gelukkig wat meer beeld en impressie en het geluid loog er ook niet om door de veelvuldig aanwezige enorme speakers.
Toen André de pauze aankondigde bleek dat door de geweldig mooie en meeslepende muziek de tijd enorm snel gaat. Die pauze evenwel veranderde veel voor ons in vak C2. Om de benen even te strekken maakten we gebruik van de erachter liggende ruimtes, die deels in beslag werden genomen door podia voor cameralieden en de geluidsregel- en registratie apparatuur, bemerkten we dat op zijn Cruijffiaans gezegd ‘alle nadeel zo ook z’n voordeel hep!’
Bij de erachter langslopende muziekfanfare in het voorprogramma bleken de achterste rijen ook al gauw de voorste te zijn en toen het concert weer begon zijn veel van ons vak achteraan blijven staan omdat je alles beter kon overzien en af en toe naar voren kon lopen om een foto te maken en ik heb met mijn Riny er op de mooie klanken van ‘An der schönen blauen Donau’ rond gewalst, wat zij ook beslist daar had willen doen en  zij was de eerste die moe werd. Het was er reuze gezellig op dit achterterrein, bezoekers dansten met de piccolo’s, de piccolo’s met elkaar en polonaises werden er gehouden. André Rieu was in vorm, maar Enkhuizen was in topvorm!

Deze avond en dit concert zal voor velen een dierbare herinnering zijn en blijven, denk ik.
Na de inmiddels bekend zijnde manier van veelvuldig beëindigen van het concert door André, was het uiteindelijk om kwart voor twaalf, na het laatste knal- en vuurwerk,  dan toch écht afgelopen.
Wat een spektakel en iedereen leek gelukkig!  Eén blije menigte!
De terugtocht naar de bus geschiedde, gezien de enorme op gang gekomen meerstromen beweging, die soms van links naar rechts liep, enigszins ordelijk chaotisch, maar uiteindelijk lukte het ons allen om toch de bus te bereiken, waarbij enige dames zelfs nog over een in de weg staand hekje moesten klimmen. Niets weerhoudt ons Enkhuizers om ons doel te bereiken!
De hotelbar zou langer open blijven om ons nog bij een natje op adem te laten komen en doordat de Denen het buitenterras geheel bezet hielden en niet van zins waren om iets in te schikken hebben we binnen in de barruimte nog even gezellig nagepraat en tegen tweeën zochten we allen, geheel voldaan, weer ons mandje op.
Ondanks dat het vrijdag de dertiende was, was alles toch op een perfecte manier gelopen!

De volgende ochtend, koffers naar beneden, bar-bon afrekenen bij de receptie, wat voor sommigen misschien een beetje schrikken was, nog even het laatste ontbijtje naar binnen werken en rond 10 uur weer de bus in voor de terugtocht die ons via ’s-Hertogenbosch en Vleuten naar huis zou leiden.

In de bus kreeg een ieder een toegangsbewijs voor het boottochtje op de Dieze, waarbij al spoedig bleek dat er zaterdag 14 september op vermeld stond!  Waren we vrijdag de 13e zonder kleerscheuren doorgekomen bracht de 14e dan toch nog een verrassing!
In Den Bosch aangekomen zijn voorzitter Ton en ondergetekende in sneltreinvaart naar de Dieze gelopen om met de organisatie te onderhandelen, wat een groot probleem was want door het prachtige weer was écht alles volgeboekt! Uiteindelijk lukte het Ton om in kleinere groepjes nog een handelsroutetochtje op de Dommel te laten maken. In sneltreinvaart weer terug en toen we vernamen dat er al sprake was van lichte anarchie in de bus, omdat de mensen er nog steeds in zaten, was het op het eind al bijna hollen geblazen. Iedereen mocht er nu gelukkig uit en ondanks dit min of meer verplichte oponthoud bleef de stemming bij de mensen er nog steeds goed inzitten.
We zijn met ons allen via de drukke markt naar de Dieze gelopen, daar de groepjes ingedeeld en kon men tot de afgesproken vaartijd nog zelf zijn dag indelen.
Onze groep heeft eerst koffie met een Bossche Bol op een terrasje geconsumeerd, want ja, je bent in Den Bosch hè, dus moet je dat toch (weer) eens gegeten hebben en daarna hier en daar al winkelend en ook nog over de markt, waar sommigen die zo’n bol niet prefereerden zich te goed deden aan een lekkere zoute haring of een portie kibbeling, onze tijd volgemaakt.
Na het gezellige en informatieve tochtje over de Dommel met brabantse kapitein/gids Ad, waar onze Ad vlak naast zat, ontscheepten we een uur later en hoorden tot onze schrik dat ons oudste aanwezige lid, mevr. Modderman, het een beetje teveel was geworden. Ik had ’s morgens nog gezellig met haar gesproken en ze was nog vol enthousiasme van de avond ervoor, maar kennelijk was het extra programma erachter haar toch wat teveel geworden en besloot dochter Carola met haar een hotel op te zoeken om de andere dag huiswaarts te keren. We hopen dat alles toch maar weer goed gaat met haar!
Rond half zes vertrok ons busgezelschap, nu met 2 personen minder, vanuit Den Bosch om een uur later in eetcafé Vallen in Vleuten van een afsluitend diner te gaan genieten. Eerst even een grote dorst lessen en hierop een vlot georganiseerd diner met ouderwetse aardappelen, jus, plak opgerolde gebraden fricandeau, heerlijke salade, frieten, flinke schaal met appelmoes met kers en een lofschotel, die zelfs ik lekker vond en dat wil wat zeggen! Mijn gezellige tafelgenoot, Ko van Ophem, schepte nog eens extra op, hetgeen erop duidde dat ook hij ervan genoot.
En toen gebeurde het….  Hadden we al die dagen het prachtigste weer van de wereld gehad en begon het nu, tijdens ons toetje, ineens te onweren, bliksemen en regenen en dat wel midden in de zaal!  Hierbij trof ik het het slechtst want de hoeveel regen kon op mijn plek onder het aanwezige afdak niet goed verwerkt worden en begon er de boel over te lopen, waardoor ik moest uitwijken om niet geheel natgeregend te worden! In de naam Vleuten zult u ongetwijfeld het woord ‘leut’ ontdekken en dat verklaart mogelijk de lol om hun gasten te doen laten schrikken en hield dit ‘kunstmatige’ Vleutense onweer nog even aan. Het geheel kon ons Enkhuizers en Westfriezen natuurlijk niet uit ons evenwicht brengen en onverstoord ging men verder met het toetje. Na afloop werd hartelijk afscheid genomen en begonnen we aan onze laatste etappe: Enkhuizen.

In de resterende busrit vergat voorzitter Ton, misschien toch wat vermoeid?, nog een afsluitend optreden van een zich tussen ons in bevindend conferencier/zanger aan te kondigen, zodat dit misschien naar een volgende reis verschoven zal worden. Wat in het vat zit..............

Ook, eenmaal in Enkhuizen gearriveerd, werd weer hartelijk van elkaar afscheid genomen en terugblikkend op een uiterst geslaagde 3-daagse trip togen wij geheel tevreden en voldaan huiswaarts! Het was een mooi einde van een zeer geslaagd Nut-programma.

Ik hoop u allen weer in gezonde toestand terug te zien!

Henk W. van der Spek

Deel deze pagina